“Kendini fethedebilen kişiye, karşı koyabilecek pek az şey vardır.”
XIV. Louis

Özgüven, bireyin kendisinden memnun olması, kendisi ve çevresiyle barışık
yaşaması demektir. Diğer yandan, özgüven eksikliği ise; kendinden şüphe duymak,
pasiflik, boyun eğme, aşırı uyum gösterme, yalnızlık, eleştirilere karşı hassas olma,
güvensizlik, depresyon, aşağılık duygusu ve sevilmediğini hissetme gibi kavramlarla
tanımlanabilir.
Çevresi tarafından sevgi gören, gereksinim duyduğunda beklediği yakınlık ve
ilgiyi bulan, fikirlerine değer verilen ve önemsenen, güven duyulan ve sorumluluklar
verilen, iyi yaptığı şeyler için övülen, gurur duyulan, yaptıklarında hataya yer verilen
ve olduğu gibi kabul edilen çocuğun kendine özgüveni olur.
Buna karşılık sevildiğini, önemsendiğini hissetmeyen, beklediği yakınlık ve ilgiyi
göremeyen, sürekli eleştirilen ve olduğu gibi kabul edilmeyen çocuk kendisini
değersiz hisseder ve özgüveni olmaz. Kendisini değerli görmeyen yani özgüveni
olmayan çocuk ise aile, çevre, okul ve toplum içinde devamlı problem yaşar ve
problemlere sebep olur.